Interpretacja ZUS Oddział w Gdańsku z 30-07-2020 r. – DI/100000/43/494/2020

W jakiej wysokości płatnik może ustalać na potrzeby składkowe w przepisach wewnątrzzakładowych ekwiwalent określający wartość pieniężną świadczeń w naturze? Jak ustalać podstawę składek ZUS w przypadku świadczenia polegającego na udostępnieniu pracownikom i zleceniobiorcom zakwaterowania w lokalu mieszkalnym?

UZASADNIENIE

Dnia 22 czerwca 2020 r. do Oddziału Zakładu Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku wpłynął wniosek złożony przez (…) o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ustawy Prawo przedsiębiorców. Wniosek został uzupełniony pismem z dnia 10 lipca 2020 r. doręczonym dnia 20 lipca 2020 r. oraz poprzez uiszczenie dodatkowej opłaty dnia 13 lipca 2020 r.

Wnioskodawca wskazał, że jest agencją pracy tymczasowej świadczącą usługi w zakresie zatrudniania pracowników tymczasowych i zleceniobiorców oraz kierowania ich do wykonywania pracy tymczasowej na rzecz pracodawców użytkowników.

Na potrzeby świadczenia usług na rzecz pracodawców użytkowników Spółka zatrudnia zarówno pracowników tymczasowych, dla których podstawą zatrudnienia są umowy o pracę tymczasową (dalej: Pracownicy tymczasowi), jak i zleceniobiorców, dla których podstawą zatrudnienia są umowy cywilnoprawne (dalej: Zleceniobiorcy).

Ponieważ pracodawcy użytkownicy, do których kierowani są Pracownicy tymczasowi lub Zleceniobiorcy, prowadzą działalność w różnych lokalizacjach na terenie całej Polski, Spółka udostępnia Pracownikom tymczasowym i Zleceniobiorcom świadczenia w postaci zakwaterowania w lokalu mieszkalnym. Lokale wykorzystywane przez Spółkę do

udostępniania zakwaterowania Pracownikom tymczasowym i Zleceniobiorcom nie stanowią własności Spółki. Standard powyższych lokali jest zbliżony i zapewnia zakwaterowanie w podstawowych, skromnych warunkach i w zbiorowej formie.

W związku z tym, że niektórzy Pracownicy i Zleceniobiorcy mogą mieć możliwość skorzystania z zakwaterowania we własnym zakresie (np. u rodziny), Spółka zamierza umożliwić Pracownikom tymczasowym i Zleceniobiorcom dokonanie wyboru pomiędzy skorzystaniem z udostępnionego przez Spółkę zakwaterowania a pobieraniem ekwiwalentu pieniężnego za to świadczenie.

Realizując powyższe zamierzenie oraz mając na uwadze uproszczenie rozliczeń i procesów administracyjnych związanych z udostępnianiem zakwaterowania Pracownikom tymczasowym i Zleceniobiorcom, Spółka zamierza wprowadzić do stosownych obowiązujących w Spółce regulaminów zapisy, w których wskazana zostanie wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym w jednakowej dla wszystkich lokali, zryczałtowanej miesięcznej wartości. Może się zdarzyć, że tak ustalona i ujednolicona dla całego kraju wartość ekwiwalentu będzie odbiegać od wartości rynkowej udostępnienia zakwaterowania w danym lokalu.

W przypadku Pracowników tymczasowych powyższa wartość ekwiwalentu zostanie wskazana w Regulaminie Wynagradzania obowiązującym u Wnioskodawcy. W przypadku Zleceniobiorców powyższa wartość ekwiwalentu zostanie wskazana w Regulaminie świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych obowiązującym u Wnioskodawcy. Taki regulamin będzie załącznikiem do umowy zlecenia i stanowić będzie jej integralną część.

W świetle przedstawionego zdarzenia przyszłego Wnioskodawca wnosi o potwierdzenie, że podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym, zgodnie z dyspozycją § 3 zdanie wstępne i § 3 zdanie wstępne w zw. z § 5 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zarówno w przypadku Pracowników tymczasowych, jak i Zleceniobiorców, będzie ustalona według opisanych w zdarzeniu przyszłym zasad wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym wskazana w Regulaminie Wynagradzania i Regulaminie świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych, a nie wartość takiego świadczenia ustalona zgodnie z § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia.

Zdaniem Wnioskodawcy, podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne z tytułu udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym, zgodnie z dyspozycją § 3 zdanie wstępne i § 3 zdanie wstępne w zw. z § 5 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne I rentowe, zarówno w przypadku Pracowników tymczasowych, jak i Zleceniobiorców, będzie ustalona według opisanych w zdarzeniu przyszłym zasad wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym wskazana w Regulaminie Wynagradzania i Regulaminie świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych, a nie wartość takiego świadczenia ustalona zgodnie z § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia.

Wnioskodawca zwraca uwagę na fakt, że zgodnie z art. 18 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej: ustawa o ZUS), „podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. la i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12″.

Przychodem natomiast, zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych w związku z art. 4 pkt 9 ustawy o ZUS, „(…) są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.”

W świetle powyższego nie ulega wątpliwości, że wartość zapewnianych przez Spółkę Pracownikom tymczasowym oraz Zleceniobiorcom świadczeń w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym jest przychodem stanowiącym podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe.

Ustalając wartość powyższych świadczeń należy kierować się regułami wskazanymi w § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe (dalej: Rozporządzenie ZUS), zgodnie z którymi „wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu, a w razie ich braku: 1) jeżeli przedmiotem świadczeń są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej pracodawcy – według cen stosowanych wobec innych odbiorców niż pracownicy; 2) jeżeli przedmiotem świadczeń są rzeczy lub usługi zakupione przez pracodawcę – według cen ich zakupu; 3) jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu mieszkalnego: a) dla lokali spółdzielczych typu lokatorskiego i własnościowego – w wysokości czynszu obowiązującego dla tego lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej, b) dla lokali komunalnych – w wysokości czynszu wyznaczonego dla tego lokalu przez gminę, c) dla lokali własnościowych, z wyłączeniem wymienionych w lit. a, oraz domów stanowiących własność prywatną – w wysokości czynszu określonego według zasad i stawek dla mieszkań komunalnych na danym terenie, a w miastach – w danej dzielnicy, d) dla lokali w hotelach – w wysokości kosztu udokumentowanego rachunkami wystawionymi przez hotel.”

W świetle powyższego, w ocenie Wnioskodawcy nie powinno być żadnych wątpliwości, że w przypadku świadczeń niepieniężnych (świadczeń w naturze) punktem wyjścia dla ustalenia wartości świadczenia, a co za tym idzie dla podstawy wymiaru składek, jest kwota ekwiwalentu pieniężnego wskazana w „przepisach o wynagradzaniu”, tj. kwota usta ona zgodnie z regułą wskazaną w § 3 zdanie wstępne Rozporządzenia ZUS. Dopiero brak wskazania wartości takiego ekwiwalentu w „przepisach o wynagradzaniu” powoduje, że wartość świadczenia należy ustalać według innych, szczególnych reguł wynikających z § 3 pkt 1-3 Rozporządzenia ZUS.

Przenosząc powyższe na grunt zapytania Wnioskodawcy, z uwagi na fakt, że – jak wskazano w opisie zdarzenia przyszłego – w przypadku Pracowników tymczasowych wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym zostanie wskazana w Regulaminie Wynagradzania obowiązującym u Wnioskodawcy, a w przypadku Zleceniobiorców w Regulaminie świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych obowiązującym u Wnioskodawcy, wartość świadczenia w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym zapewniana przez Spółkę Pracownikom tymczasowym oraz Zleceniobiorcom powinna zostać ustalona według wartości wskazanego w ww. regulaminach ekwiwalentu pieniężnego. Bez znaczenia pozostaje przy tym okoliczność, że przedmiotowy ekwiwalent ustalony zostanę w jednakowej dla wszystkich lokali, ujednoliconej dla całego kraju zryczałtowanej wartości, która może odbiegać od wartości rynkowej udostępnienia zakwaterowania w danym lokalu. Odnosząc się specyficznie do sytuacji Zleceniobiorców wnioskodawca zwraca uwagę na § 5 ust.pkt 2 Rozporządzenia ZUS, zgodnie z którym przepisy § 2 – 4 Rozporządzenia ZUS stosuje się odpowiednio m.in. przy ustalaniu podstawy wymiaru składek osób wykonujących pracę na podstawie umowy zlecenia. Zgodnie z ugruntowanym w doktrynie stanowiskiem, przez pojęcie „odpowiedniego stosowania” rozumieć należy przeniesienie określonych rozwiązań prawnych, zawartych w jednej normie prawnej, na grunt innej normy, przy jednoczesnym respektowaniu postanowień tej ostatniej. Tak wskazał między innymi Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z dnia 30 czerwca 2008 r. (sygn. III SA/Wa 615/08), który podkreślił, iż „nie do zaakceptowania byłaby bowiem taka sytuacja, w której „odpowiednio stosowany” przepis wypaczałby sens i cel regulacji o znaczeniu zasadniczym i podstawowym”.

Powyższe oznacza, że przepis § 5 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia ZUS powinien być stosowany z uwzględnieniem specyfiki stosunków prawnych łączących strony umowy o pracę i strony umów cywilnoprawnych. Owa specyfika objawia się między innymi tym, że stosunek pracy, regulowany postanowieniami Kodeksu pracy, ustawą o zatrudnianiu pracowników tymczasowych i przepisami wykonawczymi, obejmuje szereg instytucji i aktów prawa zakładowego właściwych tylko i wyłącznie dla tego rodzaju stosunku, dla przykładu: podróż służbowa, należności z tytułu podróży służbowej, bezpieczeństwo i higiena pracy, jazdy lokalne, układ zbiorowy pracy, regulamin wynagradzania, przepisy o wynagradzaniu. Powyższe instytucje i akty prawa zakładowego nie występują w stosunku zlecenia, którego podstawą jest Kodeks cywilny. Gdyby uznać, że fakt ten uniemożliwia „odpowiednie stosowanie” poszczególnych przepisów § 2-4 Rozporządzenia ZUS do świadczeń na rzecz zleceniobiorców, przepis § 5 ust. 2 pkt 2 byłby w zasadzie martwy, co przeczyłoby logice i zasadom prawidłowej legislacji. Takie rozumienie „odpowiedniego stosowania” byłoby sprzeczne z podstawowym celem jego wprowadzenia, tj. zapobieżeniem dyskryminacji zleceniobiorców względem pracowników w zakresie w jakim dotyczy to składek na ubezpieczenia społeczne.

W ocenie Wnioskodawcy, „odpowiednie stosowanie” przepisów § 2-4 Rozporządzenia ZUS do świadczeń na rzecz zleceniobiorców oznacza, że wskazane tam regulacje należy rozpatrywać w kontekście zdarzeń i dokumentów właściwych dla stosunku zlecenia. Oznacza to, że wyłączenie poszczególnych przychodów uzyskiwanych przez zleceniobiorców z podstawy wymiaru składek czy ustalanie ich wartości powinno następować jako rezultat wystąpienia zdarzeń lub treści dokumentów, których charakter i rola w stosunku zlecenia jest najbliższa charakterowi i roli zdarzeń i dokumentów wymienionych w przepisach § 2-4 rozporządzenia ZUS w odniesieniu do stosunku pracy.

Przykładowo, nie budzi wątpliwości wykładnia, zgodnie z którą należności z tytułu podróży zleceniobiorcy są wyłączone z podstawy wymiaru składek na podstawie przepisu § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia ZUS stosowanego odpowiednio do przychodów uzyskiwanych przez zleceniobiorców w myśl § 5 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia ZUS. Wnioskodawca zwraca uwagę, że podróż służbowa, o której mowa w § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia ZUS, jest pojęciem zdefiniowanym w art. 77[5] Kodeksu pracy, a tym samym odbyć podróż służbową może wyłącznie pracownik. Podobnie zakres należności z tytułu podróży służbowej i związana z nimi dokumentacja wynikają z przepisów wykonawczych do Kodeksu pracy i tym samym są właściwe wyłącznie pracownikom. W celu zastosowania powyższego wyłączenia do świadczeń uzyskiwanych przez zleceniobiorcę niezbędne jest zatem wyodrębnienie zdarzeń i dokumentów, które w ramach stosunku zlecenia pełnią analogiczną funkcję jak podróż służbowa i rozliczenie związanych z nią należności w stosunku pracy. Zgodnie z dominującą wykładnią, taką funkcję pełni podróż zleceniobiorcy odbywana w ramach wykonywania umowy zlecenia, natomiast odpowiednikiem należności z tytułu podróży służbowej są w stosunku zlecenia należności z tytułu podróży zleceniobiorcy wynikające z umowy zlecenia. Oczywiście zakres wyłączenia z podstawy wymiaru składek poszczególnych należności z tytułu podróży zleceniobiorcy jest ograniczony do kwot i limitów obliczonych według takich samych zasad, jak gdyby zleceniobiorca odbywający podróż był pracownikiem odbywającym podróż służbową.

Zdaniem Wnioskodawcy analogiczne podejście należy zastosować w odniesieniu do świadczeń będących przedmiotem niniejszego wniosku w części dotyczącej Zleceniobiorców. Mianowicie, ponieważ regulamin wynagradzania i przepisy o wynagradzaniu Spółki obowiązują ze swej istoty wyłącznie w stosunku do pracowników, ustalanie wartości świadczeń w naturze, o których mowa w niniejszym wniosku, w przypadku Zleceniobiorców powinno następować na podstawie zapisów dokumentów, które pełnią w stosunku zlecenia funkcję analogiczną jak regulamin wynagradzania i przepisy płacowe w stosunku pracy. Ponieważ Kodeks cywilny (będący podstawą stosunku zlecenia) nie precyzuje dla stosunku zlecenia szczególnej formy w odniesieniu do powyższych dokumentów, zdaniem Wnioskodawcy, aby w odniesieniu do Zleceniobiorców spełnić powyższy warunek (wynikanie z przepisów o wynagradzaniu), wartość świadczenia może wynikać z regulaminu świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych.

Mając na uwadze powyższe, zdaniem Wnioskodawcy, w przedstawionym zdarzaniu przyszłym w przypadku udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym podstawą wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, zgodnie z dyspozycją § 3 zdanie wstępne i § 3 zdanie wstępne w zw. z § 5 ust. 2 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, zarówno w przypadku Pracowników tymczasowych jak i Zleceniobiorców będzie wartość ekwiwalentu pieniężnego wskazana w Regulaminie Wynagradzania i Regulaminie świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych, a nie wartość świadczenia ustalona zgodnie z § 3 pkt 3 ww. rozporządzenia.

Uzupełniając przedstawiony we wniosku o wydanie interpretacji opis zdarzenia przyszłego pismem z dnia 10 lipca 2020 r. doręczonym dnia 20 lipca 2020 r. wnioskodawca potwierdził, że:

wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępniania zakwaterowania w lokalu mieszkalnym, którego dotyczy wniosek, będzie stanowić dla pracowników przychód ze stosunku pracy, a dla zleceniobiorców przychód z tytułu wykonywania usług na podstawie umowy zlecenia (działalność wykonywana osobiście) w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Regulamin świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych, o którym mowa we wniosku, będzie miał charakter przepisów o wynagradzaniu, o których mowa w § 3 Rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Mając na uwadze treść wniosku oraz obowiązujące przepisy, Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Gdańsku zważył co następuje:

Stanowisko wyrażone przez wnioskodawcę we wniosku o wydanie interpretacji indywidualnej w trybie art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców uznać należy za nieprawidłowe.

Zgodnie z przepisem art. 34 ust. 1 ustawy Prawo przedsiębiorców przedsiębiorca może złożyć do właściwego organu lub właściwej państwowej jednostki organizacyjnej wniosek o wydanie wyjaśnienia co do zakresu i sposobu stosowania przepisów, z których wynika obowiązek świadczenia przez przedsiębiorcę daniny publicznej lub składek na ubezpieczenia społeczne lub zdrowotne, w jego indywidualnej sprawie (interpretacja indywidualna). Wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej może dotyczyć zaistniałego stanu faktycznego lub zdarzeń przyszłych (art. 34 ust. 2 ustawy). Natomiast w myśl art. 83d ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998r. o systemie ubezpieczeń społecznych Zakład wydaje interpretacje indywidualne, o których mowa w art. 34 ustawy z dnia 6 marca 2018r. Prawo przedsiębiorców w zakresie obowiązku podlegania ubezpieczeniom społecznym, zasad obliczania składek na ubezpieczenia społeczne, ubezpieczenie zdrowotne, Fundusz Pracy, Fundusz Solidarnościowy, Fundusz Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczvch i Fundusz Emerytur Pomostowych oraz podstawy wymiaru tych składek.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 i 2 i art.20 ust.l ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne pracowników stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnieria w ramach stosunku pracy z wyłączeniem przychodów wymienionych w § 2 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, jak również wynagrodzeń za czas niezdolności do pracy wskutek choroby lub odosobnienia w związku z chorobą zakaźną oraz zasiłków z ubezpieczeń społecznych.

Zgodnie z treścią art. 18 ust. 1 w zw. z art. 18 ust. 3 oraz art. 20 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia zleceniobiorców, a także osób wykonujących swą pracę w oparciu o umowę o świadczenie usług, do której zastosowanie znajdują przepisy kodeksu cywilnego, stanowi przychód z tytułu tej umowy, jeżeli w umowie zlecenia określono odpłatność za jej wykonywanie kwotowo, w kwotowej stawce godzinowej lub akordowej albo prowizyjnie.

Przychodami na gruncie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych są w myśl jej art. 4 pkt 9 przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu: zatrudnienia w ramach stosunku pracy, pracy nakładczej, służby, wykonywania mandatu posła lub senatora, wykonywania pracy w czasie odbywania kary pozbawienia wolności lub tymczasowego aresztowania, pobierania zasiłku dla bezrobotnych, świadczenia integracyjnego i stypendium wypłacanych bezrobotnym oraz stypendium sportowego, a także z tytułu prowadzenia pozarolniczej działalności oraz umowy agencyjnej lub umowy zlecenia, jak również z tytułu współpracy przy tej działalności lub współpracy przy wykonywaniu umowy oraz przychody z działalności wykonywanej osobiście przez osoby należące do składu rad nadzorczych, niezależnie od sposobu ich powoływania.

Z dniem 1 sierpnia 2010 r. weszło w życie rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Społecznej z dnia 9 lipca 2010 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. nr 12, poz. 860). Według nowego brzmienia § 5 ust. 2 cytowanego rozporządzenia przepisy paragrafów 2-4 tego rozporządzenia stosuje się odpowiednio przy ustaleniu podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe m.in. osób wykonujących pracę na podstawie umowy agencyjnej lub umowy zlecenia albo innej umowy o świadczenie usług, do której zgodnie z Kodeksem cywilnym stosuje się przepisy dotyczące zlecenia.

Zgodnie z § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe wartość pieniężną świadczeń w naturze ustala się w wysokości ekwiwalentu pieniężnego określonego w przepisach o wynagradzaniu, a w razie ich braku:

• jeżeli przedmiotem świadczeń są rzeczy lub usługi wchodzące w zakres działalności gospodarczej pracodawcy – według cen stosowanych wobec innych odbiorców niż pracownicy;
• jeżeli przedmiotem świadczeń są rzeczy lub usługi zakupione przez pracodawcę, według cen ich zakupu,
• jeżeli przedmiotem świadczenia jest udostępnienie lokalu mieszkalnego:
  • • dla lokali spółdzielczych typu lokatorskiego i własnościowego – w wysokości czynszu obowiązującego dla tego lokalu w danej spółdzielni mieszkaniowej,
    • dla lokali komunalnych – w wysokości czynszu wyznaczonego dla tego lokalu przez gminę,
    • dla lokali własnościowych, z wyłączeniem wymienionych w lit.a) oraz domów stanowiących własność prywatną – w wysokości czynszu określonego według zasad i stawek dla mieszkań komunalnych na danym terenie, a w miastach -w danej dzielnicy,
    • dla lokali w hotelach – w wysokości kosztu udokumentowanego rachunkami wystawionymi przez hotel.

Wnioskodawca deklaruje, że wartość ekwiwalentu pieniężnego za świadczenie w postaci udostępnienia zakwaterowania w lokalu mieszkalnym zostanie wskazana w Regulaminie Wynagradzania obowiązującym u wnioskodawcy, a w przypadku zleceniobiorców w Regulaminie Świadczenia usług na podstawie umów cywilnoprawnych obowiązującym u wnioskodawcy. Jednak, zdaniem wnioskodawcy bez znaczenia pozostaje okoliczność, że przedmiotowy ekwiwalent ustalony zostanie w jednakowej dla wszystkich lokali, ujednoliconej dla całego kraju zryczałtowanej wartości, która może odbiegać od wartości rynkowej udostępniania zakwaterowania w danym lokalu. Wnioskodawca wymaga więc od organu rentowego potwierdzenia, że wartość świadczenia, o którym mowa we wniosku może zostać ustalona w dowolnej wysokości, odbiegającej od jego rzeczywistej wartości, a więc w takiej, która nie spełnia warunku ekwiwalentności. Rozumowanie przyjęte przez wnioskodawcę jest błędne. Aby można było mówić o spełnieniu warunku ekwiwalentności, pomiędzy kwotą świadczenia gwarantowaną pracownikom/zleceniobiorcom a rzeczywistą wartością świadczenia powinien zachodzić racjonalny związek. Fakt, że pracodawca może sam określić w regulaminach wartość ekwiwalentu nie oznacza, że może wskazać dowolną kwotę, gdyż przeczy to definicji ekwiwalentności, według której ekwiwalent to rzecz równa innej wartością czy towar, w którym jest wyrażona wartość innego towaru. Gdyby ustawodawcy chodziło wyłącznie o dowolną kwotę nie posłużyłby się w treści przepisu pojęciem ekwiwalentu. Skoro przepis mówi o ekwiwalentności, ekwiwalentność zakłada równowartość, to przyjmowany przez wnioskodawcę brak równowartości jest niezgodny z treścią § 3 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe tak w stosunku do pracowników, jak i zleceniobiorców.

Mając na uwadze powyższe orzeczono jak w sentencji.

źródło: https://bip.zus.pl

Wytłuszczenia dokonane przez redakcję